Mijn moeder liet het toe dat ik naar Alfred jodokus kwak luisterde
en keek toen ik nog maar piep jong was.
Maar die aflevering met de heks er in mocht ik niet kijken.
Mama was enorm (bij)gelovig.
Ze had heel veel aan te merken over televisie, maar deed heel de dag niks anders dan kijken.
Toen we een computer kregen was dat heel bijzonder.
Mijn hele spaar rekening ging er aan op.
We mochten er maar zelden gebruik van maken
en ma was teleur gesteld dat ze niet wist hoe ze
die satanistische bureaublad achtergrond van lord of the rings moest verwijderen.
Ik vond hem juist mooi.
Ik mocht uiteindelijk toen ik wat ouder was dat boek wel lezen,
maar moest onthouden dat het fantasie was en alleen de
bijbel echt was.
Hoewel ze vervult van god was, hield ze er veel aardse gewoontes er op na.
Rodelen, vloeken, roken, racisme en hypocriet gedrag.
Maar ja naar heilige moet je niet zoeken in de kerk.
Naarmate ik ouder werd kreeg ik veel meer voor mezelf te zeggen.
Ik mocht er voor kiezen om toch naar de kerk te gaan, mocht ik me bedenken.
Er groeide een kloof tussen mij en mijn moeder.
Ik wilde niet in god geloven maar was nog wel overtuigd dat het einde der tijde nabij is.
Ik wist zeker dat IK niet naar de hemel zou gaan en wilde niet geloven dat mijn hele leven al
was bepaald.
Ik had bijna mezelf ervan overtuigd anti Christ te zijn maar gaf dit om rationele redenen op.
Ma dacht dat ze nog zou meemaken dat ik terug zou gaan naar mijn geloof.
Maar aardse filosofische stromingen en overtuigend atheïsme hebben die kans vermoord.
Ze werd er ziek van dat haar lieve zoon haar had gefaald.
Ze ging er dood aan.
Ik voel me er soms schuldig om dat wij uit elkaar gegroeid waren om een menings-verschil.
Ik wilde geloven dat het nog goed zou komen.
