Johan en Achmed hebben afgesproken om
na schooltijd samen op zoek te gaan naar een vakantie baan.
Ze weten beide nog niet zo goed wat ze
willen, ze zitten per slot van rekening ook pas net in de 3e van het
VMBO.
Ze willen nu ook nog niet aan een
carrière denken.
Nee deze baan is om de wiet te betalen
voor in de vakantie en om nieuwe kleding mee te kopen, om de sma'tjes
te versieren.
Ze gaan direct uit school naar het
dichtstbijzijnde uitzendbureau en zien verbaasd de rij aan die voor
de deur staat.
Mannen en vrouwen van alle lage van de
bevolking allemaal met papieren in de hand, terwijl de rij tergend
dichter bij de ingang van het gebouw komt.
Ze sluiten achter aan en vragen aan de
persoon voor hun wat er aan de hand is.
Die draait verbaasd om.
“Heb je het nog niet gehoord?
Je komt tegenwoordig niet zo makkelijk
meer binnen bij een uitzendbureau.
Sinds die nieuwe regeling bij de
uitkerings-instantie met die vier weken zoek periode, zijn de
uitzendbureaus het zat geworden om maar jan en alleman in te
schrijven.”
Johan en Achmed kijken elkaar verbaasd
aan, als de man aan hun vraagt wat hun plan van aanpak is en waarom
ze in deze kleding zijn gekomen en geen CV bij zich hebben.
Daar hadden ze nog helemaal niet aan
gedacht.
“Heb je dan een CV nodig om een
vakantiebaan aan te vragen bij het uitzendbureau?”
“Dat en nog veel meer.” Antwoord de
man voor hun in de rij, die ondertussen nu dichtbij genoeg is om de
deur van het gebouw te zijn.
“Zie je die breed gespierde man daar
bij de deur? Zo'n persoon heb je vast ook wel eens voor een club zien
staan tijdens het uitgaan. Een uitsmijter. Die je beoordeeld op de
kleding die je aan hebt en vraagt of je je CV en je online
inschrijvings-bewijs bij je hebt.”
Plots komt Achmed tot besluit. “Ja
maar al die dingen hebben wij helemaal niet, dan komen we dus ook
niet binnen, toch?”
Johan en Achmed druipen teleurgesteld
af, maar zijn vastbesloten om, morgen nog voor schooltijd, terug te
komen.
Eenmaal thuis legt Achmed aan zijn
vader uit, waar hij diens maatpak voor nodig heeft.
Deze besluit zijn zoon gelijk te helpen
met het maken van een CV.
Mubarak, de vader van Achmed, heeft
veel ervaring met werk zoeken.
Toen hij nog pas in Nederland aan kwam,
was het proces nog nieuw voor hem en had hij moeite met aan een baan
komen.
Zo vaak was hij afgewezen dat hij
precies wist wat er op zo'n CV allemaal moest staan.
Of het ook allemaal waar was, daar ging
het dan even niet om.
Achmed moest natuurlijk wel alles uit
zijn hoofd leren en aangeven waarom hij zo geschikt was voor een baan
in de schoonmaak.
Zijn vader had besloten dat hij daar de
beste kans in maakte, zonder diploma's en certificaten en zonder
rijbewijs, kon je altijd nog terecht als schoonmaker.
Hij vond het nodig om er uitdrukkelijk
op na te drukken, dat je wel mocht zeggen in allerlei banen
geintreseest te wezen, maar dat je toch een beroep moest kiezen waar
je in gespecialiseerd was en ervaring in kon aantonen. Achmed hielp
zijn moeder vaak met schoonmaken in huis, maar wist niet of dit nou
als werk ervaring telde.
Nog even de online inschrijving regelen
op de laptop van zijn moeder en Achmed was de volgende ochtend er
helemaal klaar voor.
Hij stond te wachten bij Johans deur,
die in zijn pyjama deze open deed.
“Wacht binnen maar even.” Zei hij.
“Dan trek ik snel even mijn zondags kleren aan.”
Hij wou de trap al oprennen toen Achmed
hem plotseling na riep.
“Was het online inschrijven nog
gelukt? En heb je het bewijs nog uitgeprint? Heb je al een CV
gemaakt?”
“Daar was ik net aan begonnen. Dat
heb ik toch in 5 minuten klaar.”
zei Johan met een grijns op zijn
gezicht.
“Misschien moet ik maar alleen gaan.”
Dacht Achmed heel even, maar hij zette deze gedachte uit zijn hoofd
en nam de bak koffie aan, die Johan's moeder Joke voor hem gezet had.
“Wil je nog misschien een plak cake
bij je koffie, hij is vast wel langer bezig dan 5 minuten.”
Ze keek hem verlekkerd aan en er liep
een rilling bij Achmed over de rug.
Joke was een alleenstaande moeder in de
bijstand, ze kwam bijna nooit buiten en ze keek altijd erg smachtend
naar Achmed.
Een blik die hij niet zo goed kon
plaatsen en niet helemaal vertrouwde.
Al snel kwam Johan in een nette trui,
een schone broek en met twee velletjes papier in zijn handen, de trap
af gestormd.
Het was dan wel geen maatpak en een
leren koffertje, maar het kon er vast mee door.
Johan trok zijn vaders oude jas aan,
die nog op de kapstok hing.
Zijn moeder gooide zelden dingen weg en
was niet zo heel netjes in het opruimen van dingen.
Dat Johan, tussen alle rotzooi in de
garage nog altijd zijn fiets kwijt kon, verbaasde Achmed altijd.
Om half negen kwamen ze bij het
uitzendbureau aan, ze moesten vandaag pas om elf uur bij school
wezen, maar ook nu al stond er een behoorlijke rij voor de deur.
Dezelfde man van gister stond voor hun
in de rij.
“Dat ziet er al heel wat
professioneler uit jongens.” Hij knikte vooral uitdrukkelijk naar
Achmed's pakie. “Ik kwam er gister niet meer bij, de deuren gingen
net dicht toen ik vooraan in de rij stond.”
De beide vrienden keken elkaar angstig
aan.
“Als we dat maar redden met school.”
Zei Johan hard op tegen zichzelf.
En ja hoor, tien voor elf stonden ze
pas oog in oog met de uitsmijter.
Deze kijk hun streng aan en vroeg eerst
Johan om zijn papieren.
“Bewijs van inschrijven, een CV en je
ID kaart graag.”
Hij keek bedenkelijk na de twee losse
velletjes die hem overhandigd werden, maar besloot alsnog om de deur
voor hem te openen en hem naar binnen te laten.
Toen was het de beurt aan Achmed.
Die haalde een aantal spreadsheets uit
zijn aktetas en wilde deze al aan de brede man overhandigen, toen
deze hem plotseling zei.
“Ik zou je eigenlijk moeten weigeren
jongen. Met die sneakers van jouw mag ik je normaal niet naar binnen
laten.”
Er verscheen een grijns op de gezicht
van de man waar Achmed niks van moest hebben.
“Hoe oud ben jij eigenlijk? Laat je
ID kaart eerst maar zien?” Zei deze nors en hij griste het plastic
onding tussen Achmed's vingers vandaan.
“Achmed
Abu
al Khayr” Las hij hardop van de kaart voor, de naam zoveel mogelijk
proberend te verbasteren.
“Nou
vooruit jongen, voor deze ene keer zie ik het door de vingers.”
Hij
had niet eens gekeken naar zijn CV en zijn inschrijvings-bewijs,
alsof de man verdomd goed wist, dat alles wel in orde was.
Wat
moest die man trots wezen dat hij voor sommige mensen een deur
mochten open houden en andere mocht weigeren.
Terwijl
hij naar binnen gaat ziet hij zijn vriend teleur gesteld langs hem
heen lopen.
Direct
buiten ziet hij Johan op de fiets springen en weg sprinten.
De
moed zakt Achmed al in de schoenen.
Achter
het bureau zit een net geklede dame, die eerst opstaat en hem flink
de hand schud.
Ze
heeft een naamplaatje opgespeld op haar truitje waar Johanna op te
lezen staat.
“goede
dag meneer, wat kan ik voor u doen?”
Ze
gaat weer zitten en Achmed volgt haar voorbeeld.
“Ik
zoek een lucratieve vakantiebaan, mevrouw.”
Johanna
glimlacht liefelijk en vraagt, “Heeft u al op de site gekeken naar
een vacature in de sector waarin u iets zoekt? Heeft u al ergens
ervaring mee? Wat voor vakantiebaan had je in gedachten?”
Het
voelde alsof ze wel honderd vragen tegelijk stelde.
“Ik
ben op zoek naar een baan in de schoonmaak, ik wil best allerlei
soorten banen aannemen, maar ik heb al enig werkervaring in deze
sector. Wilt u mijn CV misschien inzien?”
Hij
overhandigd haar zijn Curriculum Vitea en er valt een kleine last van
zijn schouders.
15
minuten later, loopt hij tevreden het uitzendbureau uit.
Ze
hadden nog een schoonmaak nodig in een hotel-restaurant, hij zou
volgende week maandag al aan de slag kunnen. Precies op tijd voor de
zomer vakantie.
