De kerstman is zwart

De kerstman is zwart omdat hij door je schoorsteen kruipt.
De kerstman is zwart omdat dat nou eenmaal traditie is.
De kerstman is zwart maar dat maakt hem nog geen kleurling.
De kinderlijke elfjes stuurt de kerstman ook door de schoorsteen, terwijl hij op zijn machtige strijdros de sceptor zwaait.
De kinderlijke elfjes zijn nu ook zwart.

Eenmaal thuis in spanje mogen de elfjes niet douchen van de kerstman.
Zo zwart als de nacht laat hij ze uren zwoegen om kado's in te pakken voor volgend jaar.
Aan de muur hang een motivatie poster:

Elfjes zijn geen slaven.
Elfjes zijn vrijwillige hulpjes. ;)

Mijn labeltje hangt aan de buitenkant.

Mijn labeltje hangt aan de buitenkant.

Ik draag mijn T-shirt binnenstebuiten, ik draag mijn labeltjes openlijk.

Ik ben een punk rockende metal head op een underground techno rave.
Ik ben een ex-Christen ex-Satanistische Atheïst met een fandom voor Noorse mythologie.
Ik ben een cinefiel, een schaker en een zwem fanaat.
Ik ben anti ideologisch fanatisme, extremisme, maar wel een feminist.
Ik ben een Otaku, een Hentai fanaat en ik kijk porno.
Ik ben een rationalist en een emotionele dichter.
Ik ben arm, maar ben veel emotionele rijkdom gewend
 en veel van mijn problemen zijn first world problems.
Ik ben slecht gekleed en heb een geheel eigen smaak in mode.
Ik ben een egoïstische ijdeltuit, die er van overtuigd is er bloedmooi uit te zien.
Een beetje Narcistisch dan.
Ik ben de zoon van mijn stiefvader en aan alles verslaafd.
Wiet, koffie, fruitsap, het Internet.
Ik ben een Gamer #GamerGate #NotYourShield
Ik ben niet onder de indruk, van mijn straight white male privilege.
Ik ben een kind van mijn moeder,
 de broer van mijn broer en mijn zus en de oom van haar kinderen,
 wat een engeltjes dat het zijn.
Ik geloof niet in mythische wezens of het bestaan van bewezen paranormaal bestaan.
Anders zou het normaal heten.
Ik ben niet normaal, ik val buiten de boot, ik ben anti autoriteit en ongedisciplineerd.
Normaal is maar een label, dat ik van mening ben niemand echt mag dragen.

Even iets uit mijn gedachten zetten.

Even iets uit mijn gedachten zetten.

Ik moet aan iets anders denken.
Mijn hart klopt in mijn keel en mijn ogen tranen.
Woorden branden op mijn tong, maar praten kan ik niet.
Gevoelens die zich een weg naar buiten willen banen.

Ze zeggen als je ouder word dat je dan wijzer ben.
Dat je leert van vallen en weer opstaan.
Maar mijn benen trillen,
 bij de gedachte aan doorgaan.

Kon ik deze gedachtes maar achter me laten.
Kon ik maar vergeten waarom ik er zoveel om geef.
Mijn hart ten ruste leggen
en blij zijn dat ik leef.

Maar ergens blijft er iets knagen.
Een gevoel dat ik iets kwijt ben geraakt.
Dat er iets mist als ik in mijn reflectie kijk.
Alsof er iets stuk is gemaakt.

Ik schrijf mijn gedachten van me af.
In de hoop dat het me oplucht.
Ik stap eventjes uit mijn eigen schaduw.
Voordat ik gelijk weer terug vlucht.

De uitsmijter, bij het uitzendbureau.

Johan en Achmed hebben afgesproken om na schooltijd samen op zoek te gaan naar een vakantie baan.

Ze weten beide nog niet zo goed wat ze willen, ze zitten per slot van rekening ook pas net in de 3e van het VMBO.

Ze willen nu ook nog niet aan een carrière denken.

Nee deze baan is om de wiet te betalen voor in de vakantie en om nieuwe kleding mee te kopen, om de sma'tjes te versieren.

Ze gaan direct uit school naar het dichtstbijzijnde uitzendbureau en zien verbaasd de rij aan die voor de deur staat.

Mannen en vrouwen van alle lage van de bevolking allemaal met papieren in de hand, terwijl de rij tergend dichter bij de ingang van het gebouw komt.

Ze sluiten achter aan en vragen aan de persoon voor hun wat er aan de hand is.

Die draait verbaasd om.

“Heb je het nog niet gehoord?

Je komt tegenwoordig niet zo makkelijk meer binnen bij een uitzendbureau.

Sinds die nieuwe regeling bij de uitkerings-instantie met die vier weken zoek periode, zijn de uitzendbureaus het zat geworden om maar jan en alleman in te schrijven.”

Johan en Achmed kijken elkaar verbaasd aan, als de man aan hun vraagt wat hun plan van aanpak is en waarom ze in deze kleding zijn gekomen en geen CV bij zich hebben.

Daar hadden ze nog helemaal niet aan gedacht.

“Heb je dan een CV nodig om een vakantiebaan aan te vragen bij het uitzendbureau?”

“Dat en nog veel meer.” Antwoord de man voor hun in de rij, die ondertussen nu dichtbij genoeg is om de deur van het gebouw te zijn.

“Zie je die breed gespierde man daar bij de deur? Zo'n persoon heb je vast ook wel eens voor een club zien staan tijdens het uitgaan. Een uitsmijter. Die je beoordeeld op de kleding die je aan hebt en vraagt of je je CV en je online inschrijvings-bewijs bij je hebt.”

Plots komt Achmed tot besluit. “Ja maar al die dingen hebben wij helemaal niet, dan komen we dus ook niet binnen, toch?”

Johan en Achmed druipen teleurgesteld af, maar zijn vastbesloten om, morgen nog voor schooltijd, terug te komen.

Eenmaal thuis legt Achmed aan zijn vader uit, waar hij diens maatpak voor nodig heeft.

Deze besluit zijn zoon gelijk te helpen met het maken van een CV.

Mubarak, de vader van Achmed, heeft veel ervaring met werk zoeken.

Toen hij nog pas in Nederland aan kwam, was het proces nog nieuw voor hem en had hij moeite met aan een baan komen.

Zo vaak was hij afgewezen dat hij precies wist wat er op zo'n CV allemaal moest staan.

Of het ook allemaal waar was, daar ging het dan even niet om.

Achmed moest natuurlijk wel alles uit zijn hoofd leren en aangeven waarom hij zo geschikt was voor een baan in de schoonmaak.

Zijn vader had besloten dat hij daar de beste kans in maakte, zonder diploma's en certificaten en zonder rijbewijs, kon je altijd nog terecht als schoonmaker.

Hij vond het nodig om er uitdrukkelijk op na te drukken, dat je wel mocht zeggen in allerlei banen geintreseest te wezen, maar dat je toch een beroep moest kiezen waar je in gespecialiseerd was en ervaring in kon aantonen. Achmed hielp zijn moeder vaak met schoonmaken in huis, maar wist niet of dit nou als werk ervaring telde.

Nog even de online inschrijving regelen op de laptop van zijn moeder en Achmed was de volgende ochtend er helemaal klaar voor.

Hij stond te wachten bij Johans deur, die in zijn pyjama deze open deed.

“Wacht binnen maar even.” Zei hij. “Dan trek ik snel even mijn zondags kleren aan.”

Hij wou de trap al oprennen toen Achmed hem plotseling na riep.

“Was het online inschrijven nog gelukt? En heb je het bewijs nog uitgeprint? Heb je al een CV gemaakt?”

“Daar was ik net aan begonnen. Dat heb ik toch in 5 minuten klaar.”

zei Johan met een grijns op zijn gezicht.

“Misschien moet ik maar alleen gaan.” Dacht Achmed heel even, maar hij zette deze gedachte uit zijn hoofd en nam de bak koffie aan, die Johan's moeder Joke voor hem gezet had.

“Wil je nog misschien een plak cake bij je koffie, hij is vast wel langer bezig dan 5 minuten.”

Ze keek hem verlekkerd aan en er liep een rilling bij Achmed over de rug.

Joke was een alleenstaande moeder in de bijstand, ze kwam bijna nooit buiten en ze keek altijd erg smachtend naar Achmed.

Een blik die hij niet zo goed kon plaatsen en niet helemaal vertrouwde.

Al snel kwam Johan in een nette trui, een schone broek en met twee velletjes papier in zijn handen, de trap af gestormd.

Het was dan wel geen maatpak en een leren koffertje, maar het kon er vast mee door.

Johan trok zijn vaders oude jas aan, die nog op de kapstok hing.

Zijn moeder gooide zelden dingen weg en was niet zo heel netjes in het opruimen van dingen.

Dat Johan, tussen alle rotzooi in de garage nog altijd zijn fiets kwijt kon, verbaasde Achmed altijd.

Om half negen kwamen ze bij het uitzendbureau aan, ze moesten vandaag pas om elf uur bij school wezen, maar ook nu al stond er een behoorlijke rij voor de deur.

Dezelfde man van gister stond voor hun in de rij.

“Dat ziet er al heel wat professioneler uit jongens.” Hij knikte vooral uitdrukkelijk naar Achmed's pakie. “Ik kwam er gister niet meer bij, de deuren gingen net dicht toen ik vooraan in de rij stond.”

De beide vrienden keken elkaar angstig aan.

“Als we dat maar redden met school.” Zei Johan hard op tegen zichzelf.

En ja hoor, tien voor elf stonden ze pas oog in oog met de uitsmijter.

Deze kijk hun streng aan en vroeg eerst Johan om zijn papieren.

“Bewijs van inschrijven, een CV en je ID kaart graag.”

Hij keek bedenkelijk na de twee losse velletjes die hem overhandigd werden, maar besloot alsnog om de deur voor hem te openen en hem naar binnen te laten.

Toen was het de beurt aan Achmed.

Die haalde een aantal spreadsheets uit zijn aktetas en wilde deze al aan de brede man overhandigen, toen deze hem plotseling zei.

“Ik zou je eigenlijk moeten weigeren jongen. Met die sneakers van jouw mag ik je normaal niet naar binnen laten.”

Er verscheen een grijns op de gezicht van de man waar Achmed niks van moest hebben.

“Hoe oud ben jij eigenlijk? Laat je ID kaart eerst maar zien?” Zei deze nors en hij griste het plastic onding tussen Achmed's vingers vandaan.

“Achmed Abu al Khayr” Las hij hardop van de kaart voor, de naam zoveel mogelijk proberend te verbasteren.

“Nou vooruit jongen, voor deze ene keer zie ik het door de vingers.”

Hij had niet eens gekeken naar zijn CV en zijn inschrijvings-bewijs, alsof de man verdomd goed wist, dat alles wel in orde was.

Wat moest die man trots wezen dat hij voor sommige mensen een deur mochten open houden en andere mocht weigeren.

Terwijl hij naar binnen gaat ziet hij zijn vriend teleur gesteld langs hem heen lopen.

Direct buiten ziet hij Johan op de fiets springen en weg sprinten.

De moed zakt Achmed al in de schoenen.

Achter het bureau zit een net geklede dame, die eerst opstaat en hem flink de hand schud.

Ze heeft een naamplaatje opgespeld op haar truitje waar Johanna op te lezen staat.

“goede dag meneer, wat kan ik voor u doen?”

Ze gaat weer zitten en Achmed volgt haar voorbeeld.

“Ik zoek een lucratieve vakantiebaan, mevrouw.”

Johanna glimlacht liefelijk en vraagt, “Heeft u al op de site gekeken naar een vacature in de sector waarin u iets zoekt? Heeft u al ergens ervaring mee? Wat voor vakantiebaan had je in gedachten?”

Het voelde alsof ze wel honderd vragen tegelijk stelde.

“Ik ben op zoek naar een baan in de schoonmaak, ik wil best allerlei soorten banen aannemen, maar ik heb al enig werkervaring in deze sector. Wilt u mijn CV misschien inzien?”

Hij overhandigd haar zijn Curriculum Vitea en er valt een kleine last van zijn schouders.

15 minuten later, loopt hij tevreden het uitzendbureau uit.

Ze hadden nog een schoonmaak nodig in een hotel-restaurant, hij zou volgende week maandag al aan de slag kunnen. Precies op tijd voor de zomer vakantie.

zeg priester wat doet u nu?

Ik voel me verloren,
uitgedroogd en hongerig.
Terwijl ik ter aarde stort zie ik jouw gestalte.
Ik verlies mijn bewustzijn, voel me dromerig.

Voed me met jouw kussen.
verzadig mij met jouw liefdes vocht.
Vurig en niet te blussen,
als een bos brand op de tocht.

Kwaad zoals in de bijbel geschreven staat.
Beminning zoals je met God doet.
zelfs als het leven mij nu verlaat,
voelt zo zondig, voor mij zo goed.

Uit een woestijn van depressie
was jij mijn reddende engel.
In een uiting van passie en expressie,
hangt zij aan mijn hengel.

Twee vormen die in het vuur één nieuwe maken.
Een nieuwe taal in tongen,
van de kreten die we uit slaken.
hete liederen, die normaal niet in een kerk word bezongen.

ik vouw mijn handen en doe snel een schiet gebed,
voordat ik mijn zaad loos.
sta op mijn kind, we zijn gered.
Nu snel de biecht in, anders word de heer boos.